Ik ben zelf monogaam, mijn partner niet. Moet ik nonmonogamie onderzoeken?

Jouw partner wil graag nonmonogaam leven en jij hebt dat verlangen niet. Voor jou is jouw partner genoeg en voor jou is het moeilijk dat dat omgekeerd niet zo is. Aan de ene kant overweeg je om je partner die ruimte te gunnen (anders zou je waarschijnlijk dit artikel niet lezen), aan de andere kant schuurt dat misschien zo erg dat je je afvraagt of je dat traject wel in wilt of wilt. Misschien kun je je partner nog overtuigen om diens verlangen weg te stoppenDan kan het uiterste alternatief zijn dat je je relatie beëindigt.

Dat is een huizenhoog dilemma waar ik geen antwoord op kan geven. Wat ik wel voor je heb, is een aantal vragen en overwegingen die je misschien helpen dat antwoord zelf te vinden.

Waarom identificeer ik mijzelf als monogaam?

Is het omdat één partner voor jezelf genoeg is om je leven vorm te geven en je verlangens te vervullen?  Is het dat je het moeilijk vindt om je partner te delen? Zie je het niet zitten om in onze maatschappij die gericht is op seriële monogamie een uitzonderingspositie in te nemen? Of voorzie je veel gedoe met deze levensstijl en wil je het leven liever eenvoudig houden?

Wat is het preciés dat ik zo moeilijk vindt?

Lastige gevoelens, oftewel jaloezie, komen in vele soorten en maten voor. In dit artikel vind je een overzicht. Welke één of twee soorten zijn voor jou het meest van toepassing?

Wil ik dit mijn partner gunnen?

Begrijp je de keuze van je partner om non monogaam of polyamoreus te zijn? (Dit artikel gaat verder in mogelijke beweegredenen) Kun je zien hoe belangrijk dit voor hem of haar is? Dat het niet voorbij zal gaan? Kun je hem of haar daarin volledig accepteren? Wil je hem of haar in principe (rationeel) die vrijheid wel gunnen?

Kan ik zien dat het verlangen van mijn partner niks met mij te maken heeft?

Kun je, rationeel, zien dat niemand, dus jij ook niet, het verlangen van een ander volledig in kan vullen? Dat iemand anders kwaliteiten voor jouw partner heeft die jij niet hebt én dat dat tegelijkertijd jou niet minder maakt? Dat jij weer kwaliteiten hebt die de ander niet heeft?

Heb ik voldoende vertrouwen mijn partner?

In hoeverre vertrouw je erop dat je partner ook oog heeft voor jouw moeite, en daar rekening mee gaat houden? In hoeverre vertrouw je erop dat jullie ook samen in jullie relatie blijven investeren?

Wat is de consequentie als ik mijn partner vraag diens verlangen weg te stoppen?

Het onderzoeken van nonmonogamie heeft natuurlijk een flinke invloed op je relatie. Mogelijk ben je bang voor een verwijdering tussen jou en je partner. Als je partner op jouw verzoek niet met diens verlangen doet, betekent dat niét dat dat verlangen verdwijnt. Je relatie verandert daardoor ook. Dat kan natuurlijk een hypotheek op je relatie leggen.

Heb ik voldoende vertrouwen in mezelf?

Kun je jezelf zien als een autonoom iemand? In hoeverre ben je voor je leven en je geluk afhankelijk van je partner? In hoeverre kun je op eigen benen staan, in de relatie en los van de relatie? In hoeverre vul je je leven in, los van je partner? Wat zou er met je gebeuren als de relatie ooit tot een einde komt?

Zou ik er zelf beter van kunnen worden?

In hoeverre geeft vrijheid voor je partner jou zelf misschien ook ruimte? Als het niet is om zelf non monogamie te ontdekken, welke andere vrijheid zou het voor jou kunnen creëren? Zijn er nog dromen of verlangens die je hebt weggestopt? Kun je misschien zelfs dit proces zien als een mogelijkheid tot persoonlijke groei?

Ben ik bereid om deze lastige emoties aan te gaan?

Hoogstwaarschijnlijk zul je op een aantal van deze vragen rationeel best een antwoord weten, maar zul je toch ervaren dat het heel vervelend voelt. Dat is op zichzelf heel begrijpelijk (join the club!). Niemand is immuun voor jaloezie of onzekerheid. De vraag is of je daarmee aan de slag wilt gaan, misschien om je relatie te behouden, misschien ook om er zelf sterker van te worden. Kun je het zien als een training in levensvaardigheden?